Rozdział XXX

Mała księżniczka potrzebowała niemalże miesiąc by w końcu w pełni wyzdrowieć. Wszystkie wydarzenia, które ją spotkały źle wpłynęły na dziewczynkę. Serenity obwiniała przede wszystkim siebie.
- Endymionie... Czy ona mi kiedykolwiek wybaczy? Zraniłam ją... Przecież, przecież... – królowa ukryła twarz w dłoniach nie potrafiąc powstrzymać gorących łez. Król również cierpiał widząc, co przeżywa jego ukochana. Najgorsze było to, że cokolwiek by nie powiedział nie docierało do niej. Z drugiej strony musiał przyznać, że irytowało go już to zachowanie. Przecież oboje doskonale wiedzieli, ze córka ich kocha, wiedzieli, że gdy tylko z nią porozmawiają wszystko będzie dobrze. Endymion wziął głęboki oddech. Podszedł do żony, wziął ja za ramiona zmuszając tym samym do wstania. Serenity zdziwionym wzrokiem wpatrywała się w milczącego męża. Mężczyzna zaprowadził ją do pokoju Eirene, która spokojnie spała.
- Endymionie... Co ty...? – jednak nie dane jej było dokończyć.
- Najdroższa Serenity. Rozumiem wszystkie twoje obawy. Wiem skąd twój niepokój, ale nie możesz zapominać, co powiedziała nasza córeczka, gdy nas wtedy zobaczyła – powiedział szeptem Endymion przyglądając się profilowi żony, wpatrującej się w śpiącą dziewczynkę. Na jej policzku zalśniła pojedyncza łza. – Nasza córka próbowała wziąć winę na siebie, tak jak ty robisz to teraz. Kocham cię i nie pozwolę byś dalej się w ten sposób torturowała. Spójrz na mnie – była to prośba, jednak wypowiedziana bardzo stanowczym tonem. Zaskoczona Serenity powoli odwróciła się w jego stronę. Spojrzała w głębokie, ciepłe oczy. Oczy, które zawsze kochała, które zawsze były dla niej oparciem i dawały poczucie bezpieczeństwa. – Serenity, proszę... Nie rób tego. Chcę odzyskać tą wspaniałą, uśmiechniętą kobietę, która gdy wchodzi do pokoju przynosi światło. Błagam cię, wróć... Tęsknię za tą prawdziwą Serenity: silną i uśmiechniętą – w oczach Endymiona pojawiła się troska. W końcu Serenity zrozumiała, co robiła przez ten czas. Raniła bliskie sobie osoby. Ujęła silną dłoń ukochanego i razem wrócili do swojego pokoju. Serenity stała na przeciw męża ze spuszczoną głową. On czekał cierpliwie, zauważył w jej oczach pewną zmianę, już wiedział, że osiągnął to, co chciał. Usłyszał ciche westchnienie. Po chwili zatonął w błękicie jej wielkich oczu, które już dawno nie miały w sobie tyle czułości i ciepła. Na policzku poczuł ciepło jej dłoni.
- Endymionie, wybaczysz mi moje zachowanie. Już dawno powinieneś mi powiedzieć to, co dzisiaj. Nie, już dawno powinieneś krzyczeć na mnie i wygarnąć to wszystko w mniej grzeczny sposób.
- Ależ Serenity! Ja nie...
- Czekaj – przerwała mu. – Nie zaprzeczaj tylko przyznaj, że bardzo cię denerwowałam. Przepraszam za to. Masz zupełną rację: to nie jest moja wina. Kocham swoje dziecko i to, co robię, robię dla jej dobra. A dzięki tobie nigdy już o tym nie zapomnę. Dziękuję.
- Och kochanie – Endymion mocno przytulił ukochaną. – To ja ci dziękuję.


*****


W końcu mała Eirene całkowicie doszła do siebie, co oznaczało poważna rozmowę z 5-letnią dziewczynką, która już wiele rozumiała. Najbardziej tej konfrontacji bała się królowa. Nie wiedziała jak potoczy się ta rozmowa, czy Eirene zrozumie. Wielkim wsparciem dla Serenity był Endymion, jak zawsze w trudnych chwilach. Rodzice weszli do pokoju swojej pociechy. Księżniczka siedział przy stoliku i coś rysowała, gdy tylko usłyszała, że ktoś wchodzi do pokoju podniosła głowę. Wstała i ukłoniła się, a po chwili podbiegła do mamy i mocno się w nią wtuliła.
- Jak się czujesz kochanie? – zapytała delikatnie ukrywając twarz w miękkich loczkach małej.
- Dobrze – powiedziała cichutko. Serenity westchnęła i spojrzała na męża, który kiwnął głową.
- Może pójdziemy do ogrodu? Jest taka ładna pogoda – zaproponowała Serenity, Eirene skinęła głową.
- Pokażemy ci z mamą specjalne miejsce – dodał Endymion uśmiechając się z czułością do córki.
- Za ogrodzenie? – zapytała domyślnie mała. Król i królowa spojrzeli zaskoczeni na córkę. – Pan ogrodnik powiedział, ze tatuś kazał postawić płotek, ale nie powiedział, dlaczego.
- Ach, więc już pytałaś o to miejsce? Tak, to właśnie tam pójdziemy – Endymion wyciągnął ramiona do dziewczynki i wziął na ręce. Chwilę później rodzina królewska zniknęła w ogrodzie.

Post został pochwalony 0 razy

Rozdział XXXI

Po krótkim spacerze rodzina królewska znalazła się przy owym tajemniczym ogrodzeniu. Endymion z małą Eirene na rękach podszedł do furty i otworzył ją. Królowa przeszła powoli za płot, a król za nią. Zamknął wejście i wąską trawiastą ścieżką ruszyli przed siebie. Po chwili znaleźli się w pobliżu rozłożystego wielkiego drzewa, wokół którego rosły niezwykłe krzewy róż. Endymion postawił córkę na trawie. Księżniczka podeszła do jednego z kwiatów.
- Dlaczego on jest zamknięty? – zapytała przyglądając się zwiniętym pąkom czerwonych róż.
- Bo to niezwykłe kwiaty – odpowiedział król. – Ich piękno widoczne jest tylko w świetle księżyca – zerknął z czułością na swoją żonę, która uśmiechnęła się delikatnie. Tak, doskonale pamiętała te dawne wydarzenia. Moment, w którym wyznali sobie miłość. To właśnie tutaj miał miejsce ich pierwszy pocałunek.
- Dlaczego? – zapytała zaintrygowana Eirene.
- Tego nikt nie wie – tym razem głos zabrała Serenity. Złotowłosa usiadła na ławeczce pod drzewem i przywołała do siebie córkę. Mała podbiegła do matki i wdrapała się na jej kolana. – To jedna z wielu tajemnic Wszechświata. I niech tak pozostanie.
- Mama ma rację – zauważył Endymion, przysiadając obok najważniejszych kobiet w swoim życiu. – Dzięki tej tajemnicy te kwiaty są jeszcze bardziej wyjątkowe.
- Ale ja chciałabym zobaczyć – stwierdziła nieco naburmuszona dziewczynka.
- Przyjdziemy tutaj wieczorem, dobrze? – zaproponowała Serenity patrząc w oczy córeczki. Twarz dziewczynki rozjaśnił uśmiech.
- Tak! – zawołała uradowana. W tym czasie królowa zerknęła niepewnie na męża. On skinął poważnie głową. Serenity westchnęła.
- Eirene – zaczęła powoli – ja i tata chcielibyśmy z tobą o czymś ważnym porozmawiać.
- Ważnym?
- Tak. O tym... O tym, co tak niedawno się wydarzyło... Wtedy, jak... Jak Mika cię porwała... – wyjaśniła spokojnie, bojąc się reakcji córki. Księżniczka zadrżała. Doskonale pamiętała jak bardzo ja wtedy bolało. Pamiętała wyraźnie strach i samotność. Dziewczynka skinęła główką i spuściła wzrok.
- Domyślam się, że to jest trudne dla ciebie. Boisz się. Nie tylko ty... – wyznała królowa. Mała nie podnosiła wzroku. – Musisz poznać prawdę...
- Jesteś jeszcze bardzo mała, ale wiemy, że zrozumiesz wszystko co chcemy ci powiedzieć, a co tak bardzo zniekształciła Mika – dodał Endymion. Eirene zacisnęła piąstki. W jej serduszku pojawił się strach. Bała się, że rodzice nie kochają jej tak bardzo jak zawsze myślała. Mimo to zabrała głos.
- Tatuś ma brata – powiedziała bardzo cicho. To nie było pytanie. Endymion starał się zachować spokój. Każde wspomnienie tego drania źle wpływało zarówno na niego jak i Serenity.
- Tak, to prawda. Mam, a raczej miałem brata – oznajmił. – Ale on był zły. Zrobił krzywdę mamie. Zdradził nie tylko mnie, ale całą rodzinę – Serenity przytuliła się mocno do córki. Minęło tyle lat, a wciąż to wspomnienie tak bardzo bolało.
- Mika mówiła o braciszku... – zauważyła księżniczka cichutko. Serenity usilnie powstrzymywała łzy. Nie mogła pokazać swojej słabości córce.
- To też jest prawdą... – szepnęła królowa. – Eirene, masz starszego brata.
- Jego bardziej kochacie? – zapytała dziewczynka w końcu podnosząc głowę. W jej oczach malowało się cierpienie.
- Nie! Kochanie, to nie jest tak! – zaprotestowała Serenity. Błagalnie spojrzała na męża, ona nie potrafiła o tym mówić.
- Eirene – Endymion uważnie spojrzał w oczy córki. – Twój brat został porwany przez mojego brata. Wiele lat temu. To prawda, nigdy go nie zapomnimy. Zawsze będziemy go kochać, jednak ciebie kochamy równie mocno. Nigdy nie zapominaj o tym. Jesteś naszym słoneczkiem. Naszym skarbem, więc nie możemy cię nie kochać.
- Moja mała Eirene – szepnęła królowa. – Gdyby nie ty już zawsze byłabym smutna.
- Kocham was! – zawołała księżniczka i silnie wtuliła się w ramiona rodziców. Strach zniknął. Zrozumiała bardzo duże z tego, co usłyszała. A z czasem miała poznać więcej z tej prawdy.


*****


W bliżej nieokreślonym miejscu, w tajemniczej przestrzeni przez jeden z korytarzy podążał chłopiec. Dość wysoki jak na swój wiek. Już teraz było wiadome, ze jak dorośnie stanie się przystojnym mężczyzną. Gęste niemal czarne włosy otaczały jasną twarz, w której znajdowały się duże błękitne oczy. Prosty nos i pełne usta. Zapukał do drzwi.
- Wejdź – rozległo się ze środka. Powoli przeszedł przez próg.
- Witaj ojcze – odezwał się chłopiec.
- Podobno chciałeś mnie o coś zapytać – odparł mężczyzna odwracając się w stronę gościa. Delikatne światło padło na jego oszpeconą twarz. Brak jednego oka nie przerażał chłopca.
- Tak, ojcze. Kiedy stąd pójdziemy? Tu nic ciekawego nie ma. Nie chcę tu siedzieć – powiedział niezadowolony. Mężczyzna uśmiechnął się, ukrywając tym samym irytację, którą wywoływał u niego wygląd chłopca.
- Jeszcze nie czas, chłopcze – odpowiedział. – Cierpliwości. Czy to wszystko, z czym do mnie przychodzisz? Tak? To możesz już odejść – polecił, a chłopak wyszedł z pokoju. Jednooki usiadł w wygodnym fotelu i sięgnął po kieliszek wina. „Cieszcie się spokojem póki możecie”, pomyślał z satysfakcją. Jego plan zemsty był już opracowany. Teraz mógł spokojnie czekać...

Post został pochwalony 0 razy

Rozdział XXXII

Mijały lata. Z każdym dniem, z każdym rokiem księżniczka Eirene stawała się coraz piękniejsza. Wyrastała na piękną, inteligentną młodą kobietę. Coraz bardziej była podobna do swej matki. Jej włosy nie straciły rudawo-złotego połysku. Pięknie falowały otulając jej jasną twarzyczkę. Na świat spoglądała wesołymi granatowymi wręcz oczami, które odziedziczyła po swoim ojcu. Uroda ziemskiej księżniczki była zjawiskowa. Niejeden chłopak patrzał na nią z podziwem i nabożną czcią. Z wiekiem Eirene stawała się coraz bardziej niezależna. Uwielbiała samotne wyprawy po królestwie, jednak najwięcej czasu spędzały w ogrodzie, przy Księżycowych Różach. To miejsce ją uspokajało. Czasem towarzyszyła jej matka, czy też ojciec i to właśnie tam księżniczka pewnego dnia poznała całą historię związaną z jej rodzicami i bratem Endymiona.



*****



Do pokoju 17 letniej od niedawna Eirene weszła Serenity. Królowa uśmiechnęła się widząc córkę pogrążoną w lekturze zapewne jakiejś ciekawej książki. Jak zwykle księżniczka nie zauważyła pojawienia się rodzicielki.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam – odezwała się złotowłosa. Infantka podniosła głowę i uśmiechnęła się do matki.

- Skądże! Mamo, ty nigdy nie przeszkadzasz – wstała ze swojego miejsca i mocno przytuliła się do Serenity. Eirene niewątpliwie była bardzo uczuciową nastolatką. Królowa pogłaskała ją po głowie.

- Cieszę się skarbie – niespodziewanie uśmiech Serenity został zastąpiony wyrazem zamyślenia i czegoś na kształt smutku.

- Coś się stało mamo? – Eirene zaniepokoiła się. Ujęła dłonie Serenity w swoje. Królowa westchnęła.

- Może pójdziemy do ogrodu? Róże powinny już kwitnąć – odpowiedziała córce. Ta skinęła głową i ruszyła ze swoją matką do ogrodu. Zastanawiała się, co się stało? O czym chcieli rozmawiać jej rodzice? Napawało ją to niepokojem.

Po kilku minutach były na miejscu. Endymion czekał już na swoją żonę i córkę. Usłyszał je i odwrócił się w ich stronę. Na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Serenity po raz kolejny zauważyła, że jej mąż przez te lata w ogóle się nie zmienił. U siebie też nie widziała zmian. O mijających latach mówiły tylko oczy, które z każdym rokiem wyrażały większą mądrość.

- Witajcie moje drogie – Endymion przytulił swoją żonę i córkę.

- Witaj tato – Eirene mocniej wtuliła się w ojca. Po chwili jednak podeszła do jednego z krzaków róży i napawała się pięknym zapachem kwiatów. Rodzice obserwowali swoją córkę z rozczuleniem. Była pełnia, więc jej znamię lśniło w blasku Księżyca. Spojrzeli na siebie i Endymion kiwnął nieznacznie głową.

- Eirene, kochanie – zaczęła Serenity. – Chcieliśmy z tobą porozmawiać...

- Wiem, domyśliłam się – księżniczka spojrzała na swoich rodziców.

- Usiądźmy – zaproponował król wskazując na ławeczkę pod wielkim starym drzewem. Po chwili cała rodzina królewska zajęła wygodne miejsca.

- Kiedyś, w tym miejscu, już przeprowadzaliśmy taką rozmowę – zauważyła na wstępie królowa. – Pamiętasz?

- Tak... – głos księżniczki stał się cichy i niepewny. Doskonale pamiętała tą rozmowę, mimo iż była wtedy bardzo mała.

- I dzisiaj będzie podobnie... Jesteś już prawie dorosła, a właściwie to jak na swój wiek jesteś już dorosłą kobietą – powiedziała z dumą Serenity. – Dzisiaj poznasz całą tą historię... Ja i ojciec chcemy byś wiedziała wszystko... Nasze rany zasklepiły się na tyle, że oboje jesteśmy w stanie ci to wszystko przekazać...

- Oczywiście to wciąż boli w głębi serca – wtrącił się Endymion. – Ale musisz znać prawdę.

- O moim wuju i bracie... – szepnęła ze zrozumieniem infantka. Para królewska potwierdziła skinieniem głowy. Serenity westchnęła. To ona miała zacząć całą tą historię, bo w końcu to od niej się wszystko zaczęło.

- Miałam wtedy tyle lat co ty – zaczęła swoją opowieść. – Byłam już właściwie zaręczona z Akim... – przerwała na moment. – Aki to brat twojego ojca...

- Ale... przecież... – Eirene podniosła wzrok i spojrzała na rodziców.

- Skarbie – Endymion się uśmiechnął bardzo delikatnie. – Miłość nie wybiera, ona po prostu przychodzi i uderza niespodziewanie. Nie można zdecydować, kogo się kocha, ponieważ to uczucie jest silniejsze od rozsądku.

- Dokładnie – dłonie małżonków splotły się z czułością. – Owszem, myślałam, że kocham starszego z braci, nie znałam innych mężczyzn, a on mi imponował... Jednak niespodziewanie pojawił się Endymion... Broniłam się przed tym uczuciem...

- Ja również chciałem je zagłuszyć, jednak czym bardziej się starałem tym silniejsze ono się stawało.

- W końcu, tutaj, w tym miejscu – wskazała na róże – wyznaliśmy sobie miłość. Zaledwie po tygodniu znajomości... Potem zaczęliśmy się spotykać. Dzięki swojej mocy mogłam podróżować na Ziemię.

- Ale dalej byłaś narzeczoną Akiego?

- Tak... Bałam się powiedzieć rodzicom o tym, że kocham Endymiona... Teraz wiem, że nie miałam czego się bać, jednak wtedy byłam młoda...

- A my wciąż ukrywaliśmy nasze spotkania – kontynuował Endymion. – A data ślubu zbliżała się z każdym dniem... W końcu zostały tylko 3 miesiące... To miało być nasze ostatnie spotkanie...

- I właściwie takim było...

- Miałaś zamiar wyjść z kogoś kogo nie kochałaś?! – oburzyła się księżniczka. – Przecież to straszne!

- Kochanie, byłam zbyt młoda. Miałam ledwie 18 lat... Ale tak, chciałam tak zrobić... Jednak... po tym spotkaniu z twoim ojcem... okazało się, że jestem w ciąży...

- Och... – Eirene wielkimi oczami spojrzała na rodziców.

- Bałam się tego, nie byłam w stanie się przyznać... Venus pierwsza to odkryła... Nikomu jednak nie powiedziała, ja tez nie puściłam pary z ust. Nawet Endymion się nie dowiedział... W ten sposób wytrwałam do momentu, kiedy do mojego ślubu pozostał miesiąc... – westchnęła, więc to Endymion podjął historię.

- Moi rodzice i brat byli na Księżycu, gdzie rozmawiano o szczegółach ślubu. W pewnym momencie Serenity powiedziała, że nie może wyjść za Akiego, wstała i chciała wyjść, jednak zemdlała. Jak się domyślasz wszystko wyszło na jaw.

- Aki nie miał się dowiedzieć o tym, jednak podsłuchał rozmowę naszych rodziców z lekarzem... Venus oczywiście natychmiast powiadomiła generała Kunzite, żeby sprowadził Endymiona... – przerwała i westchnęła. O tym wciąż nie mogła mówić. Endymion przytulił do siebie żonę.

- W tym czasie Aki, jako dobry aktor poprosił o widzenie z Serenity, zapewniając, że nie ma jej tego za złe – król zacisnął zęby na moment. Nigdy nie przestał nienawidzić swojego brata. – Został sam na sam z nią i... Zrobił coś okropnego... Skrzywdził Serenity...

- Wykorzystał mnie... – szepnęła ledwo dosłyszalnie królowa. – Zhańbił mnie...

- Mamo... – Eirene przytuliła się do matki. Nie sądziła, że ta historia jest tak tragiczna. Nawet nie przypuszczała, że jej rodzice aż tak wiele wycierpieli.

- W końcu i ja się tam pojawiłem – kontynuował brunet. – Było za późno, jednak dogoniłem tego drania i walczyłem z nim. Okaleczyłem go, jednak uciekł jak tchórz. Nie mogłem go gonić. Nie chciałem. Serenity była ważniejsza, więc wróciłem do pałacu.

- Byłam w złym stanie, jednak naszemu dziecku nic się nie stało... Potem długo dochodziłam do siebie. Oczywiście ślub odbył się w terminie, jednak to żoną Endymiona zostałam...

- Okazało się również, że moi rodzice planowali od początku, że to ja zostanę mężem Serenity w przyszłości, jednak potem zmienili zdanie... – wyjawił Endymion.

- Więc to ich wina! Że to wszystko się stało! – zawołała Eirene.

- Nie nam osądzać, kochanie – upomniała matka. – Ważne, że ja i Endymion w końcu byliśmy szczęśliwi... Do czasu...

- Parę miesięcy po ślubie urodził się nasz syn: Daniel. Był naszym szczęściem, tak bardzo cieszyliśmy się – opowiadał dalej Endymion. – Nasze szczęście trwało dwa lata... Po tym czasie Aki pojawił się ponownie. Porwał twojego brata, a Serenity... straciła dziecko... – Endymion ukrył twarz we włosach żony, to ona kontynuowała.

- To był kolejny cios... Nie byliśmy w stanie go odnaleźć, ale Nigdy nie przestaliśmy szukać... Nawet teraz... – przerwała na moment. – Po trzech latach urodziłaś się ty – Serenity dotknęła policzka córki i uśmiechnęła się z czułością. – Dzięki tobie nasze życie wróciło do normy. Wniosłaś radość i światło.

- Stałaś się naszym oczkiem w głowie – dodał Endymion.

- Kocham was – powiedziała księżniczka i ponownie wtuliła się w rodziców. Po chwili odsunęła się i spojrzała w gwieździste niebo. – Więc gdzieś tam żyje mój brat, starszy o pięć lat?

- Tak. I zapewne wychowywany jest w nienawiści do mieszkańców Ziemi i Księżyca, a przede wszystkich do nas – odpowiedział Endymion.

- On nie może być do końca zły – oznajmiła po dłuższej chwili księżniczka. Jej wzrok trwał w jednym punkcie. – To dziecko najwspanialszych ludzi, jacy istnieją. Nie wierzę, że został całkowicie zmieniony.

- Obyś miała rację córeczko – Serenity przytuliła córkę.

- Dziękuję, że opowiedzieliście mi to. Musiało to być bardzo ciężkie dla was. Dziękuję – Eirene pocałowała swoich rodziców.

Król i królowa poczuli, jakby coś uwolniła ich. Wielki ciężar spadł z ich ramion. Ich córka w końcu poznała prawdę. W końcu wiedziała wszystko... Nie sądzili nawet, że ta wiedza stanie się czymś bardzo ważnym i potrzebnym w życiu Eirene. Nie przypuszczali, jak bardzo to jej pomoże w przyszłości, która była coraz bliżej... Coś się skończyło i coś się zaczęło...

Post został pochwalony 0 razy

Rozdział XXXIII


Ciemnym korytarzem podążał przystojny, na oko 22 letni chłopak. Był wysoki i dobrze zbudowany. Na świat spoglądał błękitnymi oczyma, a twarz otaczały nieco dłuższe, czarne i bardzo niesforne kosmyki gęstych włosów. Odziany był w ciemny strój, przyozdobiony peleryną. Wszystko w tym miejscu miało ciemne barwy, co niekoniecznie podobało się młodzieńcowi. Nic jednak nie mógł na to poradzić. Jego ojciec nie lubił jasnych rzeczy. Brunet zatrzymał się przed masywnymi drzwiami i zapukał.

- Wejść – rozległo się ze środka, więc wszedł. Przy biurku siedział brązowowłosy mężczyzna, którego twarz oszpecona była przez długą i starą już bliznę pozostawioną przez miecz, który pozbawił go jednego oka. Mimo tego ubytku wciąż znać było, że kiedyś musiał być przystojnym mężczyzną.

- Wzywałeś mnie ojcze – chłopak podszedł bliżej i czekał na słowa ojca. Ten podniósł wzrok, a przez jego twarz przeszedł cień niesmaku i nienawiści. Zawsze tak było, gdy spoglądał na tego młodzieńca.

- Długo kazałeś na siebie czekać Danielu – zaczął z naganą, mimo iż wcale nie czekał zbyt długo. Aki wychodził z założenia, że tego chłopaka trzeba wychowywać twardą ręką i z jak najmniejszą ilością pobłażliwości. Nienawidził go, więc zadanie było ułatwione.

- Wybacz ojcze – Daniel pochylił głowę w poddańczym geście. Nie był w stanie się postawić ojcu. Nie chciał. Tak został wychowany.

- Mniejsza o to – szatyn machnął ręką. – Ważne, że zdecydowałeś się w końcu pojawić – przerwał swój wywód zamierzając przejść do sedna sprawy. – Jesteś już dorosły i w pełni wykształcony. Wiesz już wszystko co ci potrzebne i w końcu będziemy mogli opuścić to miejsce – błękitne oczy Daniela zabłysły, gdy to usłyszał. Pilnował się jednak, aby jego ojciec tego nie zauważył. Nie wiedział, że jego syn od dawna marzy, by się wyrwać z tej ciemnej nory. – W końcu będziemy mogli się zemścić i wcielić plany w życie – Aki kontynuował. – Mam nadzieję, że jesteś gotowy na tą zemstę?

- Tak ojcze – potwierdził żywo książę. Jego opiekun uśmiechnął się nieznacznie, co nadało jego twarzy jeszcze bardziej demonicznego wyglądu.

- Znakomicie – ucieszył się. – Siadaj więc i słuchaj uważnie...



*****



- Dante szybciej! – zawołała księżniczka ponaglając swojego wierzchowca ze śmiechem. – Miria nas niedługo dogoni! – infantka odwróciła się przez ramię i za sobą zobaczyła pędząca na drugim rumaku przyjaciółkę. Była to córka Venus oraz generała Kunzite. Jej wierna przyjaciółka, prawie siostra. Dalej w tyle, nie spiesząc się jechała pozostała trójka jej towarzyszek: Ana, Nolia oraz Risa. Odpowiednio córka Merkury, Jowisz oraz Mars. Cała ta czwórka dziewcząt przyjaźniła się z księżniczka, a w przyszłości miały przejąć schedę po swoich matkach.

- Eirene! Czekaj! – zawołała Miria. – Koniec wyścigu. Nie mam z tobą najmniejszych szans!

- Tak! – księżniczka pociągnęła za lejce i usadziła w miejscu swojego konia. Stanął lekko dęba, jednak złotowłosa doskonale jeździła konno więc nie zrobiło to na niej wrażenia. – Widzisz Dante? – poklepała rumaka po szyi. – Jesteś najlepszy.

- Tak, tak. Każdy wie, że Dante to najszybszy koń w królestwie – odparła Miria podjeżdżając do przyjaciółki. – A ty to wykorzystujesz.

- Uwielbiam szybką jazdę – dziewczyna uśmiechnęła się niewinnie. – Czy to źle?

- Nie, ale jako księżniczka i następczyni tronu Ziemi i Księżyca powinnaś bardziej panować nad sobą – oznajmiła Risa, która zbliżyła się z pozostałymi. Spojrzała surowo na księżniczkę, która wywróciła oczami słysząc tą „reprymendę”.

- Daj spokój. Nikt nic takiego nie mówi, a poza tym słyszałam, że moja matka to urodzona amazonka, więc ja to mam we krwi – odparła Eirene z uśmiechem. Cztery dziewczyny westchnęły, by po chwili się roześmiać. Każda znała królową Serenity i opinię o niej w sferze prywatnej. Tak samo było z królem Endymionem. Żadna z nich nie dziwiła się więc, że księżniczka jest taka a nie inna. Była nieodrodną córką swoich rodziców.

- No dobrze już, dobrze. Ale sama rozumiesz...

- Tak, tak – niebieskooka weszła w słowo Risie. – Znam etykietę i te inne sprawy. Umiem się zachować i w ogóle, ale nigdy się nie zmienię. Lubię siebie taką jaką jestem.

- Miło to słyszeć – w pobliżu rozległ się znajomy męski głos. Córki Wojniczek natychmiast pochyliły głowy wciąż siedząc w sidłach, a Eirene odwróciła się. Tuż za nią, również konno pojawił się jej ojciec w towarzystwie dwójki ludzi – generała Jadeite oraz jego syna Ravena. Starszego brata Risy. Księżniczka nieznacznie się zarumieniła, jednak nie dała po sobie niczego poznać. Uśmiechnęła się od razu do ojca.

- Witaj tato – przywitała się grzecznie. – Co właściwie tutaj robisz? Nie miałeś jakiś spraw do załatwienia w mieście?

- Owszem, ale już wróciliśmy. Odłączyliśmy się od reszty, ponieważ liczyłem, ze spotkam tu moją niesforną córkę i razem wrócimy do pałacu – odparł uśmiechając się łobuzersko. Doskonale wiedział, jak zakłopotać swoją pociechę.

- Tato! – Eirene oczywiście oburzyła się na te słowa. Nie lubiła tego. W dodatku przy nim... – Jesteś okropny!

- Ale i tak mnie kochasz – podjechał bliżej i pocałował córkę w czoło. – To jak? Jedziemy? – zagadnął. Dziewczyna uśmiechnęła się przebiegle.

- Dobrze, ale się ścigamy!

- Jesteś pewna? – Endymion uniósł sceptycznie brew. – Znowu chcesz przegrać?

- O nie! Tym razem to ja wygram!

- To się jeszcze okaże – król pociągnął lejce i niemal od razu ruszył galopem w stronę pałacu. Eirene zareagowała natychmiast i wystrzeliła niczym strzała w pogoni za ojcem. Pozostali z uśmiechem przyglądali się tej scenie.



*****



- Więc chcesz podjąć służbę w straży pałacowej tak? – padło pytanie z ust króla, który właśnie przeglądał dokumenty petenta.

- Tak panie – odparł młodzieniec o brązowych włosach i błękitnych oczach. – To będzie dla mnie zaszczyt móc służyć tak wspaniałym władcom Ziemi.

- Widzę, że masz odpowiednie pochodzenie – Endymion spojrzał na chłopaka znad kartki. Pochlebstwa nie robiły na nim żadnego wrażenia, ale zapał w słowach owego osobnika bardzo mu się podobał. – Wiek również wystarczający. Potrafisz posługiwać się bronią? Znasz się na etykiecie?

- Tak panie. Znam podstawy – odparł natychmiast zapytany. Król pokiwał głową.

- W porządku. Zostaniesz przyjęty i przejdziesz odpowiednie szkolenie. Ostrzegam jednak, że nie jest ono krótkie i mam nadzieję, że twój zapał nie opadnie.

- Zapewniam panie, że nie. Jeśli coś zaczynam to trwał w tym – zapewnił szatyn. Endymion uśmiechnął się.

- Zatem po wyjściu stąd skieruj się od razu do siedziby generałów. Tam dostaniesz odpowiednie instrukcje.

- Dziękuję panie – młodzieniec pokłonił się. To dla mnie zaszczyt. Chwilę potem opuścił królewski gabinet, a Endymion pozostał sam. Spojrzał na dokumenty chłopaka i zamyślił się. Był pewny, że widział go po raz pierwszy, jednak coś było w nim znajomego, jednak co to było nie wiedział. Król spojrzał na zegar i uśmiechnął się. Niemal natychmiast zapomniał o tym niedawnym odczuciu. Na dziś mógł odpocząć i spędzić wolny czas z ukochaną żoną oraz córką, jeśli nadarzy się okazja.



*****



Aki siedział za biurkiem i uśmiechał się tryumfująco. Jego plan powoli wchodził w życie, a na dodatek bez żadnych przeszkód. Nikt w pałacu się nie zorientował kto właśnie tam się pojawił. Tylko on wiedział wszystko. Jego plan był idealny i był pewien, że uda się w najmniejszym nawet szczególe. O tak. Zemsta miała być słodka. Czekał tyle lat i w końcu będzie mógł się odegrać.

Post został pochwalony 0 razy